من هر روز و هر لحظه دلواپست می شوم که چه میکنی؟؟؟

دلتنگت می شوم

پنجره را رو به اسمان کبود می گشایم

و فریاد میزنم:

ای باران تنهای ات برای من ....

اشک هایت / بغض هایت برای من....

غم هایت / رنج هایت برای من.....

بخند انقدر بلند که اسمان صدای خنده هایت را

برای من منعکس کند و من اینجا بشنوم!!

بخند شادمانه و عاشقانه

تا بشنوم صدای خنده هاتو.....صدای خوب همیشه ماندن تو......

چه کسی می داند؟

گاه گاهیست در این تنهایی

قفس مرغ دلم می شکند

دل رنجیده و ازرده من از غم جور زمین پر درد است

با نوایی ارام از خودش می پرسد:

" که چرا سهم من از این همه دنیا این است ......!؟"

می خواهم چند رکعت غزل را به نیت عشقمان بخوانم

تا شاید…!

نمیدانم چرا…! هر بار که می خواهم از عشقمان بنویسم ؛ م ؛ ان جا می افتد شاید این ؛ م ؛

میم ماست…!

می خواهم اعتراف کنم هر غزلی که می گویم مطلع ان تویی

می خواهم انقدر غزل های تکراری بگویم تا جهان تو را از پر کند

می خواهم تقدیر را که حکم ان بی دلیست برهم  بزنم

می خواهم پای دلت را در همین ایستگاهی که هستیم لنگ کنم

می خواهم قبله را بچرخانم به سمت نگاه تو. انجا که از تو لبریز می شوم

می خواهم گرفتار تو باشم….. گرفتار وازه وازه نگاه تو

من نیت کرده ام چند رکعت غزل بخوانم

تا شاید…!

دلم گرفته است

دلم گرفته است مثل این اسمان خاکستری و سرد زمستان

که بغض کرده امروز نه توان باریدن دارد و نه جرات خندیدن!!!

گم شده ام میان ارزوها و خیال های غبار گرفته ام

راه کجاست؟؟؟ هیچ نمیدانم

رویایی در سر ندارم ودستی مرا از من تهی کرده است

کاش دوباره خود را می یافتم حتی نصفه ونیمه!!

انگار باید باور کنم که کم کم به انتهای خود نزدیک می شوم

چقدر خسته ام و تا چه اندازه تنها!!دلم میخواست این تن

ناتوان را چون لباسی کهنه از خود بدور می کردم و در اسمان

بال می کشودم  وتا افق های دور برای همیشه پرواز می کردم

کاش در همین لحظه کسی مرا صدا میکرد و مرا می یافت!!!

کاش در همین لحظه اسمان بی دریغ می بارید

از ان رگبارهای تند و باشکوه .

و من می تونستم همه دلتنگی ها و تنهایی ها را به زیر باران ببرم

زیر باران انقدر بمانم تا روح و جانم با طراوتش درامیخته ویکی شود

کاش..........کاش.......

با دست های عاشقم

در باغ های عاطفه

یک شاخه با نام تو پیوند می زنم

من طلوع شادی هایت

و غروب غم هایت را خواهانم

تو به هیچکس نمی مانی

چرا که

دوستت میدارم

و

نامت را بر گل های رنگین دشت می پراکنم

دهانت را در چهره زیبایت می پسندم

دست در دستم بگذار

و مرا

ببوس!!

ترا پیش از ان دوست می داشتم

پیش از ان که خداوند سرود افرینش را بسراید

ماه به دنبال افتاب اه بکشد

و اسمان به تمامی قلب خود را به زمین هدیه کند

پیش از ان که

خاک بوسه های عاشقانه باران را جواب گوید

بهار گل ها را در اغوش بگیرد

دریا ساحل را

ترا پیش از ان دوست می داشتم

پیش از انکه خداوند نغمه های عشق را

در جان ادمی زمزمه کند

زندگی در قلب هستی به طپش در اید

پیش از این

خداوند روح مرا به عشق تو در امیخت

اگه اومدی یک شب پشت میله ها

یواش بیا

صدام نکن

می دونم داری میای

بوی خاک تازه میاد

مثل صبح دهکده

مثل عطر علفا

مثل بوی گندوما زیر بارون

می برم دستمو لای میله ها

دست منو تن تو

بارون که می باره

بیا

قفسم را مشکن

تو مکن ازادم

گر رهایم سازی

به خدا خواهم مرد

من به زنجیر تو عادت دارم

بارها در پی این فکر که در قلب توام

با تو احساس سعادت کردم

به خدا خوشبختم

دلتنگ تو هستم

نامت را بر قاب سبز دل نوشتم و در لحظه های بی قراریم

بر جای پایت نماز می گذارم

خانه بی تو دلتنگ است

گل شب بو گلبرگ هایش را نمی گشاید

و پنجره رو به اسمان خالی اه می کشد

کسی در کوچه با غهای  عاشقی ترانه ی باران را می خواند

که هم قافیه ی اسم توست

ستاره ای خطی سرخ بر اسمان می کشد

                                                 پس کجاست باران؟؟؟؟؟؟

صبح پاییزی بود

اسمان بغض کرده

دل من مثل انار

هی ترک برمی داشت

دانه هایم پیدا

اسمان می بارد روی لبخند دلم

با نگاه باران

تازه تر شد دلم

کاش برگردی زود

کوچه بی تو دل تنگی دارد

ابرها منتظرند

شوق بارش دارند

کاش برگردی زود

بی تو اینجا سرد است

من چقدر تنهایم

حوض خانه خالیست

گلی از باغچه ما

چشم براهت دارد

کاش برگردی زود

کاش.......